La inseguridad

Todos somos inseguros, tenemos dudas, miedos y obsesiones y cada uno lo supera (o no) como puede. Pero yo pienso que lo mejor es actuar sin joder a los otros. Al menos lo intento. No me voy a vender como un santo xq no se lo va a creer nadie... pero sí que intento ser coherente.
Desgraciadamente en mi vida me he ido cruzando con este tipo de seres que intentan esconderse bajo el despotismo y la arrogancia. Intentan manipularte, hacerte creer que has dicho lo que no has dicho, pinchar por el solo hecho de tocar los cojones.
Pues amiguetes... que lástima! Ésto es lo único que levantan en mi. Sólo puedo sentir tristeza por ellos. Qué vida mas vacía y mierdosa. Y seguro que serán más listos, más guapos, más ricos y tendrán más éxito laboral o social que yo. Pero yo paso. No creo en totalitarismos, fachas, mandones y dictadores.
A todos aquellos que se mueren de ganas que nos bajemos los pantalones y les demos las gracias por encularnos... ¡QUE OS DEN POR EL CULO A VOSOTROS!
Lo siento, pero necesitaba quedarme a gustito... y me he quedado "mú" a gustito.
Apa!
Etiquetas: arrogante, débil, debilidad, déspota, dictador, hitler, inseguridad, inseguro, lástima, nazi, tristeza
6 Comments:
Por cierto, como se puede ver... ME GUSTA GRITAR Y QUEJARME!!!! Pero no muerdo... lo digo xq cada día hay más visitas (estoy gratamente sorprendido)... Pero cada vez hay menos comentarios.
Animo a todo el mundo a escribir... lo que quiera y lo que le salga de "ahí"... pero escribid algo por el amor de Diox!!!!
Je, je!
Bufff!!! Totalment d'acord...
Quan em creui pel camí amb algun d'aquests llegiré el post, reconforta!
Una abraçada forta "amiguete"
Estela
Feia dies que estaves molt callada...
Una abraçada ben forta!
pwa quejarse pues! a veure si ens veiem aquest cap de setmana. avui a les 10 a la sala monasterio, be brave benjamin. El vaig veure fa poc i em va agradar prou. Avui més. si et fa ganes truca'm!
nstbn
pues a mi Hitler y Mussolini me inspiran eso mismo, tristeza. Pero precisamente por eso, porque en el fondo fueron unos pobres hombres y unos perdedores, también me inspiran cierta compasión, complicidad. Es difícil de entender, puede ser, pero en el fondo me parece admirable que unos tipos como ellos fueran tan despreciables...
en fin, que me voy por los cerros de Úbeda...
un abrazo ;-)
Encantadisimo... me ha spillado!!! En este post rajo de ti... ja, ja!
Jinete... te sigo pero reconozco que mi intolerancia hacia estos seres despreciables es tan alta que no puedo ir más alla...
Bon cap de setmana a tothom!!!
Y gracias a todos por animar un poquito ésto...
Publicar un comentario
<< Home